Sondag



Voetpadsberg


Gister is ek en Buurman kerk toe. Nie een van ons was lus om te gaan nie. Kerk toe gaan is baie soos gym toe gaan: jy moet jouself oorreed om daar te kom, maar as jy eers daar is, wil jy nêrens anders wees nie.

Die stap was moeilik want dis off-trail, m.a.w. ons moes vir twee ure deur die bosse ploeg om daar te kom. Vier jaar het verbygegaan sedert ons die roete aan die oostekant van die kloof laas geloop het en hy't amper onherkenbaar toegegroei in daardie tyd. Ons kloof het seker twintig jaar laas gebrand en die biomassa is so dig dis kol-kol ondeurdringbaar. Boonop groei die dodder oor alles. Dodder laat my gril.

Doornkloof se enigste botaniese "claim to fame" is die Brunsvigia josephinae of reusekandelaar wat veel verder in die kloof op groei. Hulle is verwant aan die gewone Brunsvigia orientalis of seeroogblom wat algemeen voorkom en net so mooi is, maar kleiner. Josephinae is vernoem na Napoleon se eerste vrou, die heerseres Josephine, en word ook die Empress Lily genoem. Hulle staan maklik borshoog en is 'n asemrowende mooi, diep rooi.


 Vier jaar gelede se blom


Ons het geweet ons gaan nie gister blomme sien nie, want josephinae se blomtyd is so middel Maart. Maar ons wou in elk geval weet of hulle geblom het. Skuifel-skuifel is ons teen die steil berghelling tot daar, met Buurman wat voor loop sodat hy die pad kan aanwys en die renosterbosse kan plattrap. Die oomblik toe die oggendmis wyk, toe's dit warm en windstil soos dit net onder in hierdie kloof kan word.

Die eerste groep josephinae het nie geblom dié jaar nie, maar verder aan kry ons 'n paar wat sade aanhet en ons sien 'n besonder groot kandelaarblom staan op 'n amper onbereikbare plek naby die stroom. Toe gaan swem ons in die yskoue bergpoel wat ons vier jaar gelede ontdek het. Niemand was daar tussen toe en nou nie. Ons besef hoe bevoorreg ons is.

Met 'n bietjie rotsklouter is ons teen die westekant van die kloof uit tot tussen 'n groep van omtrent twaalf swaeltjies wat baljaar in die bries wat daarbo waai. Hulle vlieg tot amper teen ons om die snaakse mens-goed te bekyk wat hulle wêreld betree. Hulle vlieg sommer vir die lekker; net omdat hulle kán.

Op die kruin wys Buurman my 'n paar witkruisarende wat argeloos sweef teen die malse blou lug. 

Ons praat saggies, want die oomblik is heilig. En ons kerk is groots.


Droë josephinae maak 'n goeie kersboom






Popular posts from this blog

Ontheemding

  Dis wanneer ek só voel dat Buurman se .270 baie aanloklik begin lyk waar hy in die kluis toegesluit staan. Die wanskape misvormdheid voor die computer kan nie skryf nie. Die ding sit op die stoel met 'n klip in sy maag, 'n krampagtige gevoel wat eers herinner aan opgewondenheid, tot die gedrog besef: dis vrees wat so voel. Verlammende vrees vir wanskape wees. Die wanskape wese vrees sy eie wanstaltigheid. Ek soek woorde in die HAT, want hierdie wanskapenheid bestaan buite die kring van naamgewing, soos 'n brandsiek township-hond wat aan niemand behoort nie. Die lelike ding wat niemand wil sien nie, wat almal van wegkyk; nie van wil weet nie. Wat mens sommer wegskop wanneer hy 'n oorlas van homself maak.   Op die laaste dag van September stuur my suster twee vars foto's van ons ma. Sy vra eers of ek wil sien, want sy is gaaf en het begrip. Ek sê ja en laai die foto's af. Dit vat my weke om die foto's oop te maak. Ek kyk skrams, sonder om te sien. Ek raak ga...
Read more

You Give God a Bad Name [Part 2]

Image
Leon and I sometimes spend a few days in summer at a hunting lodge near my old hometown . Summer is a good time to occupy a hunting lodge - there are neither hunters nor dead animals around and one can enjoy a kind of pseudo-pastoralism without any of the annoying work of real farm life. Also, I don't know if I'd want to do Molteno in winter again, having acclimatised to the much milder Western Cape a long time ago.  Of course it always leaves a lingering sadness that we have to go and stay on someone else's farm. But hey, ons het almal op ons manier 'n plaas verloor , get over it. So we invited Anton to drive up from East London and share our little pastoral fantasy, and the vast old sandstone house, for a weekend. His eldest son would join us. I was on my way into town when I met them driving out to the farm and pulled over.  A small, grey man got out from the passenger side of the Landcruiser. He was hunched over and holding onto the front of his loos...
Read more

Roepman's Story, the short version

Image
R oepman was my second Bulldog. He died at 3 months old. This happened last year. He had left the breeder at 6 weeks (too young) with a full health clear. We took him to puppy school (second mistake). It rained lightly. He got sick. Our own vet suspected a long palate [reductively, it's not the palate that's too long, it's the face that's too short] and treated accordingly. He got well. I noticed that he slept with his head stretched backwards and did not know at the time it was the only way he could breathe. I just thought it was cute. He often sat like that as well. After mild activity he would vomit foam. While eating he would stop breathing completely and fall down, his tongue and gums blue.  I'd never thought that doggy-CPR would come so naturally to me. The second time he stopped breathing and I got him going again, we bypassed our usual vet and drove to a Bulldog specialist in another town with Roepman on my lap and me holdin...
Read more