Ontheemding
Dis wanneer ek só voel dat Buurman se .270 baie aanloklik begin lyk waar hy in die kluis toegesluit staan. Die wanskape misvormdheid voor die computer kan nie skryf nie. Die ding sit op die stoel met 'n klip in sy maag, 'n krampagtige gevoel wat eers herinner aan opgewondenheid, tot die gedrog besef: dis vrees wat so voel. Verlammende vrees vir wanskape wees. Die wanskape wese vrees sy eie wanstaltigheid. Ek soek woorde in die HAT, want hierdie wanskapenheid bestaan buite die kring van naamgewing, soos 'n brandsiek township-hond wat aan niemand behoort nie. Die lelike ding wat niemand wil sien nie, wat almal van wegkyk; nie van wil weet nie. Wat mens sommer wegskop wanneer hy 'n oorlas van homself maak. Op die laaste dag van September stuur my suster twee vars foto's van ons ma. Sy vra eers of ek wil sien, want sy is gaaf en het begrip. Ek sê ja en laai die foto's af. Dit vat my weke om die foto's oop te maak. Ek kyk skrams, sonder om te sien. Ek raak ga...
